شناخت و طراحی پارک های علمی و فناوری مناسب برای توسعه موزون استان سیستان و بلوچستان

پارک های علمی و فناوری به عنوان یکی از ابزارهای توسعه اقتصادی و اجتماعی در کشورهای در حال توسعه شناخته می شوند. علت توفیق این پارک ها ماهیت دانشی و درونزای آنهاست. بنابراین ایجاد پارک های علمی و فناوری برای توسعه استان محرومی همچون سیستان و بلوچستان می تواند نقطه شروع خوبی برای حرکت به سمت توسعه یافتگی باشد. پارک های علمی و فناوری در دنیا تحت عناوین مختلف و با رویکردهای متنوعی به فعالیت می پردازند. بنابراین انتخاب نوع پارک علمی و فناوری مناسب در نقطه شروع بسیار مهم است. در این پایان نامه پارک علمی و فناوری مناسبی که بتواند در روند توسعه متوازن استان سیستان و بلوچستان تاثیر گذار باشد، مطالعه گردید. بدین منظور لازم بود تا تعدادی سناریو در ارتباط با پارک مناسب تعیین شود. سناریوها از حیث مدیریت، نحوه استقرار وسطح فناوری دسته بندی شده اند. برای ارزیابی و تحلیل این سناریوها و اثراتشان بر روی شاخص های توسعه از رویکرد پویایی سیستم ها استفاده گردید. پیش نیاز این امر ایجاد یک مدل پایه دینامیکی بود که بتواند روابط میان متغیرهای اقتصادی و اجتماعی نظیر جمعیت، مهاجرت، تولید ناخالص داخلی و اشتغال را مدل سازی کند. نظریات ساختارگرا و قطب گریز در ادبیات توسعه منطقه ای است. پس از ساختن مدل پایه، سناریوهای ایجاد پارک بر روی مدل پایه سوار گشتند و تاثیراتشان بر متغیرهای مختلف مدل به کمک شبیه سازی رایانه ای مورد تحلیل قرار گرفت. هر یک از سناریوها دارای یک سری محاسن و یک سری معایب بودند. در مجموع سناریوهایی که بر روی اشتغال، کیفیت زندگی و توازن درونی استان تاثیر بیشتری داشتند ، توسط پژوهشگر، مطلوب معرفی شد. با این حال تحلیل کاملی بر روی انواع سناریوها از حیث سطح فناوری، نحوه استقرار و اثراتی که بر روی توسعه می گذارند صورت گرفته است که دست سیاستگذار را برای انتخاب سناریوی مطلوب باز می گذارد.